Wypadek przy pracy lub choroba zawodowa może wystąpić właściwie u każdego pracownika, niezależnie od wykonywanej przez niego profesji. Taka sytuacja nie zawsze jednak musi spowodować wyłączenie zatrudnionego z rynku pracy. Wręcz przeciwnie: jeśli w efekcie nieszczęśliwego zdarzenia doszło do tzw. częściowej niezdolności do pracy, pracodawca ma obowiązek przeniesienia poszkodowanego pracownika na inne stanowisko. Kwestia ta została uregulowana w art. 231 KP.
Artykuł przygotowany z myślą o naszych czytelnikach, dzięki współpracy z magazynoffice.pl
Art. 231 KP — treść przepisu prawnego
| Sygnatura | Dz. U. 1974 Nr 24 poz. 141 |
| Tytuł aktu prawnego | Kodeks pracy |
| Organ wydający | Sejm |
| Data ogłoszenia | 05.07.1974 |
| Data wejścia przepisu w życie | 01.01.1975 |
Dział dziesiąty. Bezpieczeństwo i higiena pracy (art. 207-237).
Rozdział VI. Profilaktyka ochrony zdrowia
Art. 231. Obowiązek przeniesienia pracownika do odpowiedniej pracy
„Pracodawca, na podstawie orzeczenia lekarskiego, przenosi do odpowiedniej pracy pracownika, który stał się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej i nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis art. 230 obowiązki pracodawcy w razie choroby zawodowej pracownika § 2 stosuje się odpowiednio”.
Komentarz do art. 231 KP. Dlaczego przeniesienie na nowe stanowisko pracy może okazać się konieczne?
Zasadniczo, celem przeniesienia poszkodowanego zatrudnionego na nowe stanowisko pracy jest poprawa stanu jego zdrowia. W wielu przypadkach jest to możliwe dzięki odcięciu pracownika od kontaktu z czynnikiem powodującym chorobę (np. zanieczyszczeniem powietrza powodującym pylicę).
Przeniesienie na nowe stanowisko pracy a obowiązki ze strony pracownika w myśl art. 231 KP
Warto dodać, że według art. 231 KP pracownik nie może uchylić się od decyzji o przeniesieniu na inne stanowisko pracy. Decyzja w tej sprawie nie jest jedynie dobrowolnym zaleceniem. Ma ona charakter obligatoryjny, co oznacza, że zatrudniony nie może samowolnie podjąć decyzji o pozostaniu na dotychczasowym stanowisku roboczym. W przypadku uporczywej odmowy pracodawca może nawet rozwiązać umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Taki porządek prawny wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 1999 roku (sygn. akt I PKN 425/99).
Oczywiście, pracownik także może rozwiązać zawartą umowę o pracę, w szczególności, gdy uzna, że nowe stanowisko nie odpowiada jego kwalifikacjom zawodowym oraz oczekiwaniom.
Jeśli w zaistniałej sytuacji wynagrodzenie na nowym stanowisku będzie niższe od poprzednich zarobków, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy wypłacany przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy.
Podsumowanie
Warunki panujące w nowym stanowisku pracy nie mogą narażać pracownika na działanie takiego czynnika, który powoduje utratę zdrowia do powstania częściowej niezdolności do pracy. Jeśli jednak dojdzie do nieszczęśliwego wypadku, obowiązkiem pracodawcy jest przeniesienie osoby zatrudnionej na inne stanowisko.
Zobacz także:- Art. 229 KP, czyli kiedy niezbędna jest profilaktyka ochrony zdrowia?
- Zwolnienie lekarskie pracownika a szkolenie BHP
- Choroba zawodowa pracownika – sprawdź, czym jest choroba zawodowa i narażenie zawodowe. Jakie obowiązki ma pracodawca?
- Znaki zakazu BHP – charakterystyczne cechy i rozmieszczenie
- Wstępne badanie lekarskie do pracy. Badania profilaktyczne pracowników przez lekarzy medycyny pracy
